The restaurant at the end of the universe

Het Elbe-HavelKanal loopt voor een stuk vrijwel parallel met de Elbe, en raakt ook aan stille of dode rivierarmen die vroeger de hoofdstroom vormden. Zo ook die bij Parey. We zochten een overnachtingsplek en besloten maar eens te gaan kijken wat daar te zien was. Wat we wisten was dat er aan het eind een sluis was die een verbinding vormde met de Elbe, maar ook dat die gesperrt was.

Het voelde voor ons stadse types als varen over de Congo of de Amazone. Buiten gebruik gestelde roestige spoorbruggen waar we onderdoor moesten; geheimzinnige kreken die iets beloofden maar waar we niet in konden. Elk ogenblik vreesden we op een verraderlijke zandbank te lopen, waarna we beschoten zouden worden door giftige pijlen vanaf de kant om te eindigen in een grote kookpot. Met wortel, tijm en laurier om ons op smaak te brengen.

The end of the universe is rechts

Plotseling – vlaggen verderop aan de oever, zo te zien van een biermerk, en een vermoeden van een terras. Dat bleek ook zo; adequaat vervallen, met rotan stoelen waar je door de zitting zakte, muggen die blij waren met onze komst, lauw bier, en één andere bezoeker. Dat was een ex-zeeman die nostalgisch was over de tijd van stukgoed en zich herinnerde dat Katendrecht in Amsterdam lag. Het geheel lag bij de sluis die toch niet draaide en waar we dus ongeveer voor zijn gaan liggen.

Het was echt the restaurant at the end of te universe, naar het briljante, krankzinnige boek van Douglas Adams. Verder kun je niet, en als je dat wel doet, val je over de rand van het heelal. Die rand, dat was de sluis. We hebben er even overheen gekeken, maar dat beviel ons niet. Lekker gesudderde varkenskoteletten gegeten met gegrilde lof, dat hebben ze aan de andere kant niet.

De volgende ochtend terug naar het kanaal. Daar waren ook aanlegplaatsen, tegen strakke damwanden en met grote gele bolders op de kant. Ook mooi, maar geen avontuur.