De sleutel tot Praag lag in Myanmar

We hadden ons er al bij neergelegd dat we ons oorspronkelijke doel, Praag, niet zouden halen. Wij beschikken zelf niet over de vereiste trajectvaarbewijzen, dus het zou betekenen dat we een vreemde als Elbeloods aan boord zouden moeten hebben, twee weken lang. Dat verandert de sfeer aan boord, en dat was het ons niet waard.

De RV Paukan 1947

Ik vertelde dit verhaal aan boord van de RV Paukan 1947, een klassiek riviercruiseschip waarmee ik als lid van een gezelschap binnenvaartmensen op weg was van Yangon naar Mandalay. Goh, zegt de man tegenover me aan tafel, ik heb wel Elbepapieren...
Hij heette Jos, en in de loop van de volgende twee weken op de Irrawaddy blijkt het een reuze aardige, rustige en volstrekt niet over de rooie te krijgen man te zijn. Kort en goed, de uitkomst is dat Jos ermee heeft ingestemd over een week bij ons in Magdeburg aan boord te komen, met zijn papieren. Kennelijk heb ik me daar in Myanmar ook niet al te onuitstaanbaar gedragen - al ligt dat misschien aan de tropenbuikloop waardoor ik een flink aantal dagen heel stilletjes ben geweest.

Jos schuilt voor moessonbui

Ik vertelde dit verhaal aan medeschipper Rob. Zijn reactie: 'Het mooie is dat het door jouw beslissing om een "maritieme studiereis" in Myanmar te gaan maken, nu mogelijk wordt om naar Praag te varen.' Hij heeft gelijk. Alleen die aanhalingstekens bij "studiereis" bevallen me niet zo erg...
De Anna Koosje ligt sinds een week of drie onder goede bewaking in het haventje van Papenberge, vlak bij Spandau. Komende zaterdag en zondag varen we haar naar Magdeburg, daar stapt Jos op, en voor één keer zetten we dan Smetana's Moldau hard aan. Prague, here we come!
Tenzij er niet genoeg water in de Elbe zit natuurlijk, want dat kan ook nog gebeuren in een regenwaterrivier!