In Delfzijl kwamen we terecht omdat we de volgende dag de oversteek naar Emden wilden maken. Dat moest met opkomend tij, laagwater was om half negen 's ochtends. Dan moet je ter plaatse klaar liggen en niet nog een heel stuk kanaal voor je hebben met bruggen die wel of niet open gaan.
Zo kwamen we te eten in het plaatselijke Italiaanse restaurant. De eigenaar is van huis uit Italiaan die is blijven plakken aan een blonde Groningse, en zo werd Delfzijl de plek waar hun levens zich afspeelden. Nu zijn zij allebei rond de zeventig.
Een jaar of acht geleden deden ze de zaak over aan vroegere werknemers, op basis van pacht want geld voor een overname hadden ze niet. Zelf verhuisden ze naar Groningen, want dat lijkt ietsje meer op Napels. Meer dan Delfzijl in elk geval.
Een paar jaar geleden werd de pacht niet meer betaald, de zaak ging achteruit. Misschien niet zo goed geleid, maar wat ook niet hielp was dat volgens de baas de laatste jaren 10.000 mensen zijn weggetrokken uit de regio Delfzijl. Als die allemaal gemiddeld per jaar een tientje aan Italiaans eten besteedden, is dat een omzetteruggang van een ton.
Zo zijn ze zelf maar weer in de keuken en in de bediening gegaan, op hun zeventigste. Maar ze hebben er een soort filosofische gelatenheid bij. De stemming in de zaak is niet uitbundig maar wel lief.
Zo gaat het zo vaak over ontmoetingen wanneer we met de Anna Koosje op pad zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten