Onthecht

Helemaal van Woudrichem naar Jutphaas vandaag, een luttele dertig kilometer, op weg naar Praag. Dat is ruim zestienhonderd kilometer, maar het maakt nu al niets uit hoeveel we varen of hoe ver we komen. Het zal wel komen doordat ik zo onthecht ben geraakt.
Er zaten er vier in, hechtingen bedoel ik, in mijn hoofd, en die zijn er vanmorgen uitgehaald. De dokter vond dat het echte kunstwerkjes waren die haar collega in het Beatrix ziekenhuis in Gorinchem erin gezet had. 
Vorige week maandag was dat, we hadden de Anna Kroosje uit Gorinchem naar Woudrichem gevaren omdat daar de laatste technische inspectie voor het definitieve Rijncertificaat moest gebeuren. Bij het opzetten van de mast bleef er iets haken, en terwijl Rob de mast in bedwang hield, liep ik naar achteren om dat los te maken. 
Plotseling een brul van "Kijk uit!" Ik kijk om en zie de mast op me af komen, ik weer iets af met mijn rechter arm en de rest van de klap wordt opgevangen door mijn hoofd. 
Het viel allemaal enorm mee, het was een schampwond en meer niet. Voor de esthetiek vonden ze in het ziekenhuis beter dat er gehecht zou worden en daar was ik het wel mee eens. Mijn gladde schedel is immers nogal beeldbepalend. En zo ben ik vandaag onthecht geraakt.
We zijn dus op weg naar Praag. Na het project van vorig jaar, met de Anna Koosje naar de Zwarte Zee, is dit een blokje om. Toen was het 3.500 kilometer beide kanten uit, plus nog een omweggetje van ruim 1.000 kilometer over de Neckar omdat we, punt een, Heidelberg niet wilden missen en punt twee, het Main-Donaukanaal een paar weken gesloten was voor groot onderhoud juist toen wij erdoor wilden. Bij elkaar dus zo'n 8.500 kilometer. Dat en nog veel meer staat in de blog van toen, annakoosjeodessa.blogspot.com. 
Oost- en Midden-Europa bleven trekken. De uitgestrektheid van het gebied voorbij Boedapest, het tragische land dat zo vaak is begonnen een beetje welvaart op te bouwen maar vervolgens keer op keer weer werd geplunderd en verkracht door het volgende verwoestingsleger, de volgende stammenstrijd - we weten er zo weinig van maar dat is omgekeerd evenredig aan de meningen die we erover hebben.
Nu is het doel dus Praag. Ik ben er al wel een paar keer geweest maar nooit over het water. De rivier waar het om gaat is natuurlijk de Moldau of Vltava, voor de Tsjechen minstens even mythisch en bezield als de Rijn voor de Duitsers. Het is, net als Boedapest en verder, ook Oost-Europa, maar we maken een heel andere beweging. Vorig jaar was de oriëntatie oost en zuid; nu is het oost en noord. Deels hetzelfde en toch zo verschillend. De Moldau zelf symboliseert dat mooi. Die ontspringt ergens hoog boven Praag in het Boheemse gebergte, niet meer dan een klometer of dertig ten noorden van Linz. Dertig kilometer, maar toch een werelddeel van elkaar verwijderd. Als je bij die Moldaubron bent en je vraagt een nautische routeplanner hoe je van daar naar Linz komt, dan stuurt hij je via de Elbe, de Duitse Bocht, de Noordzee, de Rijn, het Main-Donaukanaal en de Donau - pakweg een kilometertje of drieduizend. Te voet gaat het sneller.
We ervaren het nu al als een noordelijke reis. Het is eind mei maar de temperaturen zijn laag. Onze blik is gericht op Groningen, Delfzijl, Emden, Leer, Bremen en dan verder. Het is de sfeer van Ostfriesland die we jaren geleden met de Alcedo, mijn vorige schip, zo goed hebben leren kennen en waarderen. Het is de Hanze, Lübeck, Thomas Mann. Niet voor niets hebben we nu zijn Buddenbrooks aan boord; vorig jaar was dat Donau of Danubia van Claudio Magris