Levenswijsheid in Leeuwarden

We waren dus in de ijzerwarenwinkel van Auke Rauwerda, om een messing vervanger te vinden voor het kunststof koppelstuk dat het gisteren begeven had. We probeerden juist een vakkundig klinkende term te bedenken in plaats van “zo’n ding”, toen een van de mannen in stofjas ons vroeg of hij ons kon helpen.

“Wij zoeken…”, begon Rob.

“Doen we dat niet allemaal, meneer?”

“Dolende mensen zijn wij”, voegde iemand anders toe die op zijn beurt stond te wachten. Vermoedelijk een tot bouwvakker omgeschoolde theoloog.

Het was nog maar half tien ’s ochtends in Leeuwarden, maar we hadden de hoofdprijs al binnen.

En we hadden nog meer tegoed! Toen de Anna Koosje drie jaar geleden voor het eerst van provisorisch meubilair werd voorzien, kwam er een tafelschemerlamp mee, met een soort aardewerken vaas van onderen en een rode kap. Die is vorig jaar een keer van zijn plek gevallen, zodat de vaas brak. Een ontroerde opvarende heeft hem toen van een nieuw onderstel voorzien, in de vorm van een oude bronzen afsluiter die uit Rob z’n voorraad “je weet niet waar je het ooit voor kunt gebruiken” spullen kwam. Oude verf verwijderd met afbijtmiddel, krabben, schuren en eindeloos staalborstelen, zo kwam de oude lamp aan zijn nieuwe voet.

Maar gisteren op het IJsselmeer is de lamp opnieuw gevallen. De nieuwe voet mankeerde niets, een gegoten bronzen afsluiter krijg je niet zomaar kapot. Deze keer was de kap gesneuveld. Die hebben we dus vandaag vervangen door een nieuw exemplaar, gevonden in Dokkum. Bij een verlichtingswinkel. De lamp staat er dus weer en hij doet het.

Misschien kwam het door die verlichting dat wij ernstig in verwarring raakten. Want hoezo, de lamp staat er weer? De voet is vervangen, de kap is nieuw, en voor de zekerheid hebben we ook de fitting vervangen. Niets van de oorspronkelijke lamp staat er dus nog, en toch vinden wij dat hij het weer doet. Het lijkt wel op het verhaal van het menselijk lichaam, het schijnt dat daarvan in de loop van een paar jaar ook alle cellen vervangen worden. En zelfs al bleven die wel, dan nog zorgt de stofwisseling ervoor dat wij op moleculair niveau voortdurend kwijt raken wat we waren, en onszelf telkens nieuw opbouwen uit vreemd materiaal. En toch vinden we dat we ons hele leven “ik” blijven.

Dus de lamp is nog steeds de lamp, en hij doet het prima.