“Nu mag het wel ophouden”, zeiden we eergisteren tegen elkaar, na
zestig kilometer slakkengang door het paradijs waar ik de vorige dag nog zo
lyrisch over was geweest. Een mens kan maar zoveel Arcadische schoonheid aan,
daarna moet er weer wat gebeuren.
En zo kwamen we ineens in de Schweriner See. Dat was de bedoeling
natuurlijk, maar het plotselinge open waterlandschap was een verademing. Het is
een groot stuk vlak water waar het Sneeker meer bij in het niet valt. We hadden
de hele tijd gevaren in de groene weerschijn van het oevergewas; nu was er
ineens het uitgewassen blauw dat ons deed denken aan varen op de
Oostzee. Geen wonder ook: Schwerin ligt maar dertig kilometer van Wismar
vandaan, en dat is een Oostzeehaven die we kennen uit een vorig, zeilend leven.
Schwerin ligt vlak aan zee en toch heeft het er geen verbinding mee.
Merkwaardig genoeg hadden we op weg erheen ook de hele tijd omhooggaande
sluizen. Nu zijn we op de terugweg, richting Berlijn dus weer; de sluizen gaan
omlaag en de betonning zegt dat we naar buiten gaan. De weg naar buiten gaat
via binnen – die titel stel ik gratis beschikbaar voor een spiritueel boek,
maar hier gaat het om Dömitz aan de Elbe. Kennelijk ligt Schwerin op of achter een
kustrichel. De waterbouwers van Mecklenburg-Vorpommern moeten natuurlijk in de
verleiding zijn geweest, de hoofdstad een open zeeverbinding te geven, maar die
is er nooit gekomen.
Schwerin is van oudsher de zetel van de groothertogen-keurvorsten van
Mecklenburg-Vorpommern, dat wil zeggen nadat de Polen er in de twaalfde eeuw waren
verjaagd. Hun herinnering leeft voort in de plaatsnamen, die blijven zelfs
wanneer de naamgevers weg zijn. We zagen het bij Vinzire / Findenwirunshier.
Schwerin zelf was ooit Zuarin; en talloos zijn hier de plaatsnamen die eindigen
op –ow. Malchow, Matzlow, Hagenow, Güstrow, Krakow, Büstow en ga zo maar een
tijdje door. We kennen het natuurlijk van ons eigen Wijk bij Duurstede: Wijk is het vik van de Noormannen, dat in Engeland het -wich werd van Norwich
en Ipswich. De vikingen zijn verdwenen, hun plaatsnamen gebruiken we nog steeds. Zo ging het ook met de Polen in Noord-Duitsland.
Schwerin Yacht Club |
Schloss Schwerin |
Uitzicht vanaf het terras van de jachtclub |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten